Раҳмон ба баъзе инсонҳо зиёрати ҳаҷро «манъ» кард
Дар баромади маросими кушодавии мактаби умумитаҳсилотӣ дар ноҳияи Рӯдакӣ, ки санаи 3-уми октябр баргузор гардид, раисҷумҳури Тоҷикистон Эмомалӣ Раҳмон ғайр аз сухани тайёр карда шуда илова намуда гуфт:
«Ба ду тоифа мардум зиёрати ҳаҷ шарт нест. Якум, касоне ки бо падару модараш муносибати нек доранд ва онҳо аз ӯ розӣ ҳастанд. Дуюм, касоне ки аз ҳисоби худ роҳ месозанд, пули роҳгузар бунёд мекунанд, ба деҳаҳое, ки об вуҷуд надорад об мегузаронанд ё ин ки барои беҳбудии инсоният худро ба эҷодкорӣ мебахшад ва аз илми ӯ дигарон истифода мебаранд». «Амалҳои мазкур аз ҳамаи намуди ибодату ҳаҷ боло меистад», илова намуд ӯ.
Бояд қайд намуд, ки албатта амалҳои номбаркардаи Раҳмон амалҳои шоиста ба ҳисоб мераванд, вале зиёрати ҳаҷ яке аз панҷ рукнҳои дини ислом мебошад, ки дар ин хусус дар байни мазҳабҳо, аз ҷумла дар мазҳаби Ҳанафӣ низ ихтилофе вуҷуд надорад. Ба ҳар як муслим агар шароит дошта бошад зиёрати ҳаҷ фарз мебошад ва амалҳои дигар ҳарчанд амалҳои шоиста бошанд ҳам ин фарзро аз мусулмон соқит карда наметавонад.
Ба масъалаи бунёди роҳ, мактаб, пули роҳгузар ва таъминкунии аҳоли бо об оем, тибқи ислом ин масъулият, на ин ки вазифаи баъзе афрод, балки вазифаи асосии давлат мебошад. Дар қисми 4-и моддаи 152, лоиҳаи сарқонуни Давлати Исломӣ, ки аз тарафи яке аз ҳизби байналхалқии исломиву сиёсӣ таҳия шудааст гуфта мешавад:
«Барои манфиатҳои умумӣ ва қулайиҳои асосӣ, монанди сохтани роҳҳо, масҷидҳо, мадрасаҳо ва шифохонаҳо низ аз байтулмол харҷ карда мешавад. Агар дар байтулмол маблағ кифоят накунад, дарҳол барои пўшондани ин хароҷот андозҳо ҷамъ карда мешаванд«.
Мушоҳидон қайд намудаанд, ки таи чанд сол аст, ки режими Раҳмон вазифаҳои асосии давлат оиди ободонии аҳолиро бар зиммаи афрод, яъне ба таври маҷбурӣ бар зиммаи соҳибкорон мегузорад.
